Κανένα παιδί που νιώθει αγαπητό και αποδεκτό από τους γονείς του δεν είναι δυστυχισμένο, γιατί δεν πήρε το τελευταίο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Αυτό που γεμίζει θυμό τα παιδιά είναι η απογοήτευση που νιώθουν, όταν συνειδητοποιούν ότι μόνο αυτό μπορούμε να τους δώσουμε.
Κι αυτό δεν έχει τέλος. Έχει την απαρχή μιας νευρωτικής ζωής, γεμάτη κενό, ανηδονία, θυμό και μοναξιά. Γιατί ποτέ και τίποτα δε θα είναι αρκετό για να γεμίσει εκείνο το κενό.
Χαρείτε τη συντροφιά τους αυτές τις μέρες, κυλιστείτε μαζί τους στα πατώματα, στους αγρούς, στο κοντινό πάρκο, κάπου, οπουδήποτε. Κάντε τρέλες μαζί και δείξτε τους εσείς τι σημαίνει εκείνο το είδος της χαράς που νιώθεις, όταν είμαστε μαζί, όταν μοιραζόμαστε, νοιαζόμαστε και για τη χαρά του άλλου, όχι μόνο τη δική μας.
Μη δοκιμάστε το παραπάνω με τους εφήβους. Δεν είναι πλέον τα παιδάκια που τα «σέρναμε» στις μεγάλες εορταστικές παρέες μας, ήθελαν δεν ήθελαν. Αφήστε τους εφήβους στην αμφιθυμία τους. Αντέξτε την αμφιθυμία τους, που έτσι κι αλλιώς τούς γεννά ήδη το σώμα τους, ένα σώμα που αλλάζει μέρα με την ημέρα, που τους ενοχλεί, τους αναστατώνει, που προσπαθούν να το κρύψουν ή να το στολίσουν, με αλλοπρόσαλλο πολλές φορές τρόπο, μήπως έτσι καταφέρουν και το ελέγξουν. Ξεχάστε λίγο τις προστακτικές, φάε-κοιμήσου-πλύσου-διάβασε-ξύπνα «ήρθε η θεία να της πεις ένα γεια». Αφήστε τους λίγο ήσυχους και βρείτε εκείνη την αναγκαία αγαπητική απόσταση του «κοντά και μακριά». Μια απόσταση που στο κατω-κάτω χρειαζόμαστε κι εμείς. Όλοι. Το μαζί θέλει και λίγο χώρια.
Πηγή: Ελισάβετ Παντελίδου
Υπεύθυνη Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Δ.Ε Γ΄Αθήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου