"Κανείς ποτέ δεν την προειδοποίησε για όλα αυτά που θα χάσει ενώ φροντίζει αυτό που αγαπάει πιο πολύ.

Κανείς ποτέ δεν της είπε πόσο δύσκολο ίσως είναι να βάλει στην παύση για λίγο τα όνειρά της για να θρέψει στην αγκαλιά της τον κόσμο όλο.

Κανείς ποτέ δεν ανέφερε ότι η αγάπη για το μωρό της ίσως να μην σήμαινε ότι κάθε στιγμή αγαπάει και τη μητρότητα.

Και κανείς ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι και οι μαμάδες κλαίνε όταν νιώθουν αυτόν τον κόσμο τόσο αλλόκοτα καινούργιο όπως τον νιώθουν και τα μωρά τους.

Και επειδή κανείς δεν της το είπε πίστεψε ότι δεν μπορεί να το πει ούτε και εκείνη έτσι ψιθύριζε τα μυστικά της μόνη.

Πως πριν από αυτό ήταν μια άλλη γυναίκα που καμία φορά της λείπει πολύ και ενώ δεν θα ήθελε να είναι πουθενά αλλού στον κόσμο,της είναι τόσο δύσκολο να μην είναι για λίγο μόνη της.

Και μια στιγμή που ένιωσε τον χρόνο να σταματά αποφάσισε να μοιραστεί τις σκέψεις τις με το μωρό της, λέγοντας του πως μια μέρα θα επιστρέψει σε όλα τα αλλά που επίσης αγαπάει και πόσο ανυπομονεί να του δείξει και ποια άλλη είναι.

Και καθώς έλεγε την ιστορία της, εκείνη που νόμιζε ότι δεν θα μπορούσε να πει, ξεκίνησε να συνειδητοποιεί την αλήθεια για την μητρότητα. Εκείνη που κανείς δεν της είχε πει.

Πως είναι ένα περίπλοκο αλλά τρυφερό ταξίδι γεμάτο από στιγμές νοσταλγίας αλλά και ωκεανούς αγάπης. Εκεί που υπάρχει ευτυχία και θλίψη. Και αυτό είναι πάντα μα πάντα εντάξει. Είναι πάντα εντάξει να τα νιώθεις και τα δύο την ίδια στιγμή.

Και τότε κατάλαβε πως δεν υπάρχει τίποτα λάθος με την ιστορία της. Γιατί ήταν αλήθεια.

Και εκείνη ευτυχισμένη γιατί ήταν ελεύθερη πια να την πει."

words by: fourthtrimestercollective

photo by: tayneetinsley

Να κάνω τους γονείς μου υπερήφανους

"Το δώρο είναι η στοργή και η ασφάλεια. Το αντίτιμο κάποιες φορές είναι ο ίδιος ο εαυτός σου», εξηγεί η κ. Τσαλίκογλου. ”Θα σε φροντίζουμε και θα σε αγαπάμε όσο μας είσαι αρεστός”. Αρεστός όμως σημαίνει να είσαι αυτό που θέλουμε εμείς να είσαι. Όχι μόνο να κάνεις αυτό που θέλουμε, άλλα και να είσαι αυτό που θέλουμε. Έτσι, ένας ψευδής εαυτός (false self) εκκολάπτεται μέσα στους κόλπους μιας τέτοιας οικογένειας και ετοιμάζεται να διαγράψει μια πορεία γραμμένη από άλλους. Δεν διστάζω να πω ότι με μια έννοια η ελληνική οικογένεια -μιας και γι’ αυτήν μιλάμε- δεν αγαπά το παιδί της. Ή μάλλον, δεν αφήνει το παιδί της να αγαπήσει τον εαυτό του. Γιατί, τι σημαίνει "με αγαπώ"; Σημαίνει μαθαίνω μια αλήθεια για τον εαυτό μου. Μαθαίνω, όχι ποιος είμαι, αλλά –κυρίως- ποιος μπορώ να γίνομαι. Είναι δηλαδή μια ανοιχτή στο μέλλον διαδικασία. Δεν έχει τίποτα το περίκλειστο και το παγιωμένο. Με αυτή την έννοια, υπάρχουν οικογένειες που, παρά τα επιφαινόμενα και τις καταστροφικές ρητορείες του τύπου ”εμείς θυσιαζόμαστε για σένα”, ”δίνουμε τη ζωή μας”, δεν αγαπούν το παιδί τους. Αγαπούν ένα προδιαμορφωμένο από εκείνες πλάσμα. Αγαπούν ένα παιδί τρόπαιο, που θα καταφέρει ότι δεν κατάφερε ο γονιός του. Αγαπούν ένα παιδί που θα γίνει η ζωή που δεν έζησε ο γονιός του».