Αγάπη, σεβασμός, αφοσίωση, εκτίμηση είναι μερικές μόνο από τις πάρα πολλές προσδοκίες που έχουμε από τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους. Περιμένουμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν, να μας σεβαστούν, να εκτιμήσουν την προσφορά μας και την αφοσίωση μας και πολλές φορές ματαιωνόμαστε όταν δεν το βιώνουμε. Αρκετές φορές διαπιστώνουμε ότι δίνουμε πολλά και παίρνουμε ελάχιστα ψίχουλα πίσω. Έχουμε αναρωτηθεί τι μπορεί να φταίει;
Αν προσπαθήσουμε να πάρουμε μια μικρή “απόσταση” και να δούμε πιο εποπτικά τον εαυτό μας και τη συμπεριφορά μας, ίσως διαπιστώσουμε ότι δίνουμε πάρα πολλά, όπως χρόνο, δυνάμεις, ενέργεια χωρίς να βάζουμε όρια στον εαυτό μας. Αναγνωρίζουμε όμως τα όρια μας ή έχουμε πέσει στην παγίδα του να φοράμε την μπέρτα του σούπερ-ήρωα; Πολλές φορές αυτό που μας κάνει να μην αναγνωρίζουμε τα όρια μας ή να τα αναγνωρίζουμε, αλλά να τα προσπερνάμε, είναι επειδή έχουμε “μάθει” από την πατρική μας οικογένεια, ότι η καλή μαμά, ο καλός μπαμπάς, ο/η καλός/ή σύζυγος, τα δίνει όλα χωρίς να αρνείται. Αν δεν λειτουργούμε έτσι, τότε δεν είμαστε αρκετά καλοί για να μας αγαπήσουν οι γύρω μας.
Είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά, μέχρι να βρεθεί κάποιο μέλος της οικογένειας και να αντισταθεί σε αυτόν τον ρόλο, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Αυτό το μέλος της οικογένειας που θα έχει κάνει ένα βήμα προς την αλλαγή, θα “διδάξει” και τις επόμενες γενιές το διαφορετικό. Θα “διδάξει” ότι η αγάπη των οικείων μας είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν είναι ποτέ υπό όρους. Όμως για να τα καταφέρει ένα τέτοιο μέλος μιας τέτοιας οικογένειας να κάνει κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος, γιαγιά, παππούς, θείος, ο οποίος θα του φωτίσει ένα διαφορετικό δρόμο ή θα πρέπει να κάνει ριζικές αλλαγές δουλεύοντας με τον εαυτό του σε επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης, ώστε να μάθει να περπατάει στον δρόμο του “αγαπάω τον εαυτό μου”. Γιατί μόνο αν αγαπάμε τον εαυτό μας θα μας αγαπήσουν και οι άνθρωποι γύρω μας.
Τι σημαίνει όμως αγαπάω τον εαυτό μου; Το ακούμε πολύ συχνά σε θεωρητικό επίπεδο από διάφορους ειδικούς, αλλά όταν έρχεται η ώρα να το κάνουμε πράξη, δυσκολευόμαστε πολύ. Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει αρχικά βάζω προτεραιότητα εμένα και τις ανάγκες μου. Δεν το κάνω με εγωιστικό τρόπο για να ικανοποιήσω εμένα και να παραμελήσω τους δικούς μου ανθρώπους. Το κάνω έτσι, ώστε αν είμαι εγώ καλά ψυχικά και σωματικά να μπορώ να βοηθήσω και τους ανθρώπους που αγαπώ και στηρίζονται επάνω μου. Μαθαίνω να ακούω το σώμα μου και να σέβομαι τα όρια του χωρίς να τα υποτιμώ ή να τα προσπερνώ. Μαθαίνω να εκτιμώ και να υπολογίζω την σκέψη μου και την κρίση μου και να μην ακυρώνω τα συναισθήματα και τις σωματικές μου αισθήσεις, γιατί το σώμα μου ποτέ δεν κάνει λάθος.
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας τη στιγμή που γαλουχηθήκαμε με άλλα πρότυπα και έχουμε μάθει πως όποιος δίνει προτεραιότητα στον εαυτό του και ικανοποιεί τις ανάγκες του φέρνει και την ταμπέλα του εγωιστή; Αρκετά δύσκολο είναι, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, αλλά και να αποτελέσουμε ένα άλλο πρότυπο για τα παιδιά μας. Ένα πρότυπο που δεν θα επαναλάβει το ίδιο μοτίβο!
Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου